Βρίσκεται δυτικά της Κορίνθου και σε υψόμετρο 900μ. στις παρυφές του όρους Ζήρεια, ακριβώς απέναντι από τα Τρίκαλα Κορινθίας. Είναι κτισμένο αμφιθεατρικά και έχει 600 περίπου κατοίκους. Η παλαιότερη ονομασία του ήταν Μάρκασι, που στα τουρκικά σημαίνει «το φρύδι της Μαρίας», πιθανότατα λόγω της κορυφογραμμής πίσω του που μοιάζει με φρύδι. Πήρε τη σημερινή το 1923 από μια πηγή που ύδρευε το χωριό. Το Μάννα ιδρύθηκε περί το 1800 και, κατά τη δεκαετία του 1820, η οικογένεια Βαρβιτσιώτη έκτισε το ναό του Αγ. Δημητρίου.
Κάθε χρόνο διοργανώνεται στο χωριό η Γιορτή του Μήλου, καθώς φημίζεται για τα εξαιρετικής ποιότητας μήλα του. Παράγει επίσης κρασί, σταφίδες, λάδι και ελιές. Είναι πλούσιο σε νερά και πηγές με πεντακάθαρο πόσιμο νερό. Η κυριότερη είναι της Μάννας στα ανατολικά του χωριού, καθώς και η Γκούρα μέσα σε μια σπηλιά. Το νερό της καταλήγει σε καταρράκτη ύψους 40μ. Η Γκούρα είναι γνωστή για ένα ανεξήγητο φαινόμενο στο εσωτερικό της σπηλιάς, καθώς η ροή του νερού της μειώνεται και αυξάνει και πάλι μετά από μερικές ώρες, δημιουργώντας στην ουσία ένα είδος παλίρροιας. Πάνω από το χωριό υπάρχει δάσος από μαύρη πεύκη και Κεφαλληνιακή ελάτη.
Εδώ έχει καταγραφεί και άλλο ένα παράξενο γεγονός, που έγινε θρύλος σε ολόκληρη την περιοχή. Στη διάρκεια ισχυρού σεισμού, ένας ογκώδης βράχος κατρακύλησε από το βουνό και σταμάτησε μπροστά στο ναό των Αγ. Κωνσταντίνου και Ελένης, πετρόκτιστη εκκλησία το 1880, όπου έσπασε σε τρία μεγάλα κομμάτια χωρίς να προξενήσει καμιά ζημιά. Στην καταπράσινη περιοχή γύρω από το χωριό και μέσα στο δάσος υπάρχουν πολλά ξωκλήσια, όπως η Αγ. Παρασκευή, ο Αγ. Βλάσης, η Αγ. Τριάδα, ο Προφήτης Ηλίας και ο Αγ. Αθανάσιος, ιστορικός μικροσκοπικός ναός που χρησιμοποιούσαν οι μοναχοί από την Αγία Σωτήρω, μονή που τα ίχνη της έχουν χαθεί στις μέρες μας. Το χωριό χαρακτηρίζεται από παλαιά πέτρινα σπίτια, πολλά από τα οποία έχουν αναπαλαιωθεί και κατοικούνται, με ωραίους κήπους πνιγμένους στα λουλούδια.