Το Αίγιο (στους Βυζαντινούς χρόνους γνωστό και ως "Βοστίτσα") είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Αχαΐας και αποτελεί βιομηχανικό κι εμπορικό λιμάνι. Βρίσκεται στο βορειοδυτικό τμήμα της Πελοποννήσου στο νομό Αχαΐας, στην επαρχεία Αιγιαλείας. Η πόλη είναι κτισμένη αμφιθεατρικά και γνωστή ως "το μπαλκόνι του Κορινθιακού". Το Αίγιο έχει οριστεί έδρα του Δήμου Αιγιαλείας της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας που συστάθηκε με το Πρόγραμμα Καλλικράτης από την συνένωση των προϋπαρχόντων δήμων Αιγείρας, Αιγίου, Ακράτας, Διακοπτού, Ερινεού και Συμπολιτείας, έχει έκταση 729,42 τ.χλμ., ενώ ο νομός Αχαϊας έχει συνολική έκταση 3.271 τ.χλμ.. Η πόλη αποτελείται από τρία επίπεδα: 1. την παραλιακή ζώνη (κάτω πόλη), 2. τα γαλαξιδιώτικα ή την περιοχή του Αγ. Ανδρέα (μέση πόλη), και 3. την άνω πόλη όπου βρίσκεται και το ιστορικό κέντρο και ο συνοικισμός. Στην παραλιακή ζώνη βρίσκεται ο ιστορικός Πλάτανος του Παυσανία με τις 12 βρύσες, τις πηγές που βρίσκονται κοντά του, καθώς και η εκκλησία της Παναγίας της Τρυπητής, πολιούχος της πόλης, η οποία είναι κτισμένη μέσα σε βράχο πάνω από το λιμάνι της πόλης και παλιά ήταν μονή. Η Αιγιάλεια είναι μια περιοχή η οποία φημίζεται για τα πολλά μοναστήρια της (όπως το γυναικείο μοναστήρι της Πεπελενίτσας και το ανδρικό μοναστήρι των Ταξιαρχών, κοντά στο χωριό Μελίσσια) και τις ιστορικές της εκκλησίες (Η Παναγία η Τρυπητή, Ο Μητροπολιτικός Ναός της Φανερωμένης, έργο του Ερνέστου Τσίλλερ, Ο Ναός των Εισοδίων της Θεοτόκου, Οι Ταξιάρχες, Ο Άγιος Ανδρέας, κ.α.). Γνωστές εκδηλώσεις αποτελούν τα "Ανθεστήρια-Ελίκεια", την πρώτη εβδομάδα του Ιουλίου, με παρέλαση άνθινων αρμάτων και το Πανηγύρι της Ζωοδόχου Πηγής, την Παρασκευή του Πάσχα.
Ιστορία
Κατά τη μυθολογία στα μέσα του 16ου αι. π.Χ. οι Ίωνες της Αττικής φέρονται ως οι ιδρυτές της πόλης αν και θεωρείται πως κατοικήθηκε πρώτα από τους Αιγιαλείς Πελασγούς και ανέδειξαν την πόλη σε μεγάλο πολιτικό και θρησκευτικό κέντρο. Κατά το 12ο π.Χ. αιώνα οι Αχαιοί έδιωξαν τούς Ίωνες και εγκαταστάθηκαν στην περιοχή δίνοντάς της το όνομά τους - Αχαΐα. Κατά το 800 π.Χ. ίδρυσαν 12 πόλεις, την περίφημη Δωδεκάπολη της Αχαϊκής Συμπολιτείας. Μετά την Μακεδονική κυριαρχία (331 π.Χ. η Μάχη της Μεγαλόπολης, κυριαρχία του Αιγίου από τον Κάσσανδρο το 320 π.X., κατοχή της πόλης του Αιγίου από το Δημήτριο τον Πολιορκητή το 303 π.Χ.) το 287 π.Χ. οι Αχαϊκές πόλεις αποκαθήλωσαν τις μακεδονικές φρουρές και δημιούργησαν τον πρώτο πυρήνα της Αχαϊκής Συμπολιτείας. Το 281 π.Χ., το Αίγιο ήταν η πρωτεύουσα της Β΄ Αχαϊκής Συμπολιτείας. Το 145 π.Χ. έχουμε τη Ρωμαϊκή κατάκτηση της πόλης. Στους Βυζαντινούς χρόνους, και μετά από μία περίοδο αφάνειας, με την κάθοδο των Σλάβων (800 μ.Χ.) στην Πελοπόννησο, το Αίγιο μετονομάστηκε σε "Βοστίτσα". Το όνομα αυτό το διατήρησε και στη Φραγκοκρατία, κατά την οποία αποτέλεσε την έδρα της βαρονίας της περιοχής. Το 1420 το Αίγιο περιήλθε στους Δεσπότες του Μυστρά, Κωνσταντίνο και Θωμά Παλαιολόγο, ενώ πέρασε και μία περίοδο Ενετοκρατίας -Α΄ Βενετοκρατία (1463-1470) και Β΄ Βενετοκρατία (1685-1715) -πριν από την υποταγή του στους Τούρκους. Στη διάρκεια της Τουρκοκρατίας η πόλη παρέμεινε ακμάζουσα. Από τις 26 έως τις 30 Ιανουαρίου του 1821 έγινε συνάντηση από τους Φιλικούς της Βόρειας Πελοποννήσου στη Βοστίτσα (όπως λεγόταν τότε το Αίγιο) με σκοπό την οργάνωση και τον προσδιορισμό του χρόνου εκδήλωσης της ελληνικής επανάστασης στην Πελοπόννησο. Ήταν γνωστή ως Μυστική Συνέλευση της Βοστίτσας ή κατά τους ιστορικούς ως Η Συνέλευση της Βοστίτσας ή Σύσκεψη της Βοστίτσας, ύπο την προεδρεία του Παλαιών Πατρών Γερμανού και την εισήγηση του Παπαφλέσσα. Ήταν από τις πρώτες πόλεις που απελευθερώθηκαν.