Το Δημοτικό Σχολείο Καλαβρύτων, στο οποίο στεγάζεται σήμερα το Μουσείο Ολοκαυτώματος, ανεγέρθη στις αρχές του 20ου αιώνα. Το έργο χρηματοδοτήθηκε από το κληροδότημα του εθνικού ευεργέτη Α. Συγγρού το 1897 με σκοπό την κατασκευή σχολικών κτιρίων και ευαγών ιδρυμάτων. Αποτελεί υπόδειγμα τετρατάξιου σχολείου με νεοκλασσικά στοιχεία. Διαθέτει μεγάλο περιβάλλοντα χώρο και γειτνίαζε με το κτίριο του σιδηροδρομικού σταθμού Καλαβρύτων. Εκείνη την εποχή βρισκόταν έξω από τα όρια του χωριού.

Το 1943 κάηκε ολοσχερώς από τους Γερμανούς κατακτητές. Ανακατασκευάστηκε σύμφωνα με το αρχικό του σχέδιο και επαναλειτούργησε το 1950. Το κτίριο του σχολείου διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στην διάρκεια της γερμανικής κατοχής, καθώς είχε μετατραπεί σε στρατόπεδο συγκέντρωσης την περίοδο 1941-1943. Σε αυτό το σχολείο συγκέντρωσαν οι Γερμανοί στις 13 Δεκεμβρίου 1943 τις οικογένειες του χωριού, διαχώρισαν τους άνδρες και τους εφήβους πριν τους οδηγήσουν στον λόφο του Καππή για να τους δολοφονήσουν. Παράλληλα, πυρπόλησαν το κτίριο. Τα γυναικόπαιδα και οι ηλικιωμένοι, παγιδευμένοι, παραβίασαν πανικόβλητοι πόρτες και παράθυρα για να σωθούν.

Το 1986 κηρύχθηκε από την ελληνική πολιτεία διατηρητέο και αποφασίστηκε να στεγάσει το Μουσείο για το Ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων, το οποίο λειτουργεί μέχρι σήμερα.